شهر تاریخی نوش آباد که در 5 کیلومتری شمال کاشان واقع شده، در زمره معدود مناطقی است که مردمانش آیین های دیرینه اجداد و نیاکان شان را پاس می دارند و سحرخوانی رمضان و سقاخوانی ماه محرم، از جمله این مناسک است.

رسم نیکویی در این شهر مرسوم است که چون رمضان الشریف می رسد، موذنان، به سنت نجواهای سحرگاه پیامبر خاتم (ص) و طنین شبانگاهان امیر دو عالم حضرت امام علی(ع)، ساعتی پیش از اذان صبح، جان را در خنکای آستان حق روانه می کنند و سنت شریف ‘سحرخوانی’ را برپا می دارند که مومنی از کاروان روزه گزاران باز نماند.
در طول بیش از یک قرن تاریخ این شهر، آیین ‘مناجات خوانی’، فرشیان عالم خاک را به عرش کبریایی خدا رهنمون شده و از ورای همه عصرها و نسل ها، این سنت معنوی، توسط مردمان پاک نهاد و دینمدارش پاس داشته شده است.
اگر یک رمضان را میهمان نوش آباد شوی، در تاریکی شب صدایی تو را به خویشتن خویش می خواند، تو گویی که فرشته ای شده ای، تا به آستان جانان بال بگشایی.
هر چند که این رسم کهن در حال فراموش شدن است اما هنوز هم مردم این شهر، رمضان را با آوای سحرخوانان آغاز می کنند و چه خوش دعوتی است طنین حنجره پیران سالخورده نوش آباد.
پیران سالخورده ای که بی اطلاع از ردیف های آوازی، ساعتی مانده به سحر از بلندای ماذنه مسجد یا بام منزل با خواندن ادعیه صحیفه سجادیه با صوت آسمانی خویش، سنت سحرخوانی را به رسم پیشینیان خود برپا می دارند.
در این سالها، سحرخوانی نوش آباد، با نام ‘حاج علی چاوشیان’ گره خورده است، او که ماه رمضان هر سال از ماذنه مسجد امام حسین(ع) سحرخوانی می کند.
این موذن نوش آبادی می گوید:’ 6 دهه از عمرش را به پیروی از میراث پدری اش سحرخوانی کرده است’.
سحر خوانی و دعای سحر را خودش می خواند اما اذان صبح را برادرش ‘حاج حسن’.
حاج علی می گوید: ‘به این شکل، هر دویمان سهمی از صدقه جاریه پدر می بریم’.
او ادامه می دهد: ‘در طی سالها تعداد سحرخوانان کم شده است و امروز عدد آنها به تعداد انگشتان دست هم نمیرسد.’
به گفته وی، ‘حاج حسین عمارتی’، دیگر سحرخوان نوش آبادی است که از پشت بام منزلش، با صوتی حزین اما دلنشین، همسایگان را به میهمانی خدا دعوت می کند.
این موذن نوش آبادی، از استاد ‘حسن نجارزاده’ نیز، یاد می کند که سالهاست از زیر کاشی های فیروزه ای ماذنه بلند مسجد ‘علی بن ابی طالب(ع)’، بانگ توحید بر می آورد تا راه زمین به آسمان همچنان واگشوده ماند.
حاج علی صحبت زیادی برای گفتن دارد اما راز نگفته اش این است، ‘ سحرخوانی یک عشق است که باید در دل اثر کند’.
اینها، همه آن چیزی است که میتوان گفت، و چه بسیارند اسراری که ناگفته مانده اند.
آنچه که در وصف ناید و در کلام نگنجد، حالت درونی و احساس معنوی سحرخوانان است که با وجود کهولت سن، بر تاریکی شب زده و فضیلت آسمانی شدن را جستجو می کنند.
و صد افسوس که در این تماشای ما زمینیان خفته در عصر تکنولوژی، سنتی دیگر به فراموشی سپرده می شود، چرا که چشمان تنگ و زمانزده ما چیزی بیشتر از ساعت و رایانه و نظایر آنرا نمی بیند و هر روز که می گذرد، بیشتر به تاریکی عادت می کند، از اینروست که آیین روشنی و روشنی بخشی را فراموش کرده ایم.
به جاست رسانه ملی، متوجه این نغمه های آسمانی شود و چراغ برنامه های سحری را به نغمه پیران صاحب نفسی روشن کند که رسوم کهن را پاس داشته اند.
و چه زیباست آن رمضان که همه ایرانیان خداجوی، بر موج رسانه ملی، در سیاهی و سکوت شب هم نفس سحرخوانان نوش آباد، طنین ‘الهی انت دعوتنی الیک …’، بشنوند و در سماع روحانی آن، خدای را به خویش بخوانند: ‘من این لی الخیر یا رب، و لا یوجد الا من عندک…’